Daha bisiklete binmeyi beceremediğim yıllardı,ben hep sorgulardım hayatı.Hep anlamaya çalışırdım insanları,hareketlerini.Ailemin benden gizlediği gerçekler olduğunu düşünürdüm,bilmediğim şeyLer vardı ve ben öğrenmeliydim.Neden sorduğum soruları geçiştiryorlardı,neden bazen fısıltılarla konuşuyorlardı,evimize gelen insanlar kimdi?Benden birşey saklıyorlardı kesin.
Kendimi bildim bileli düşünmek en sevdiğim eylem oldu.Çok düşündüm,çok okudum,çok konuştum,çok gezdim,çok insan tanıdım,en güzeli çok şey öğrendim hayattan.Her yaşadığım benim için çok değerli tecrübelerdi ve tecrübelerim en değerli hazinemdi.
Bu yaşa geldim bunu öğrendim dediğim şeylerin başında gelir; iz bırakmak..
Bir insanın hayatına giriyorsun,beraber zaman geçiriyorsunuz.Arkadaş oluyorsunuz,sevgili ya da ne bilim işte bir şekilde iletişim halindesiniz.Birgün o insanın hayatından çekip gittiğinde yokluğunuz hissedilsin yahu..
Son 2 yılda,özellikle geçen sene hayatımda bir yaprak dökümü yaşandı.O güne kadar 'hayatımda olmazsa olmaz' dediğim ne kadar insan varsa, büyük laf konuşmıycan kardeş der gibi hayatımdan öyle bir silindi ki tozu bile kalmadı.Lafı yine vazgeçmek güzeldire getirmiycem, vazgeçmek gerekiyorsa tabii ki vazgeçilecek o ayrı.
Mesela; şuan hayatımda olmayan birini bana hatırlatan herhangi birşey olduğunda; eski bir fotoğrafı,maili görmek gibi,aa evet bu benim hayatımda vardı ya,aa şöyle olmuştu derken buluyorum kendimi.Sonrada hayret ediyorum.Ömür harcamışsınız yahu,nasıl bu kadar silinir hafızandan.Siliniyor işte,özlemiyorsun.İşyerinde,arkadaş grubunda öyle insanlar oluyor ki hep anıyorsunuz,gülümsüyorsunuz.Öyle insanlar var ki yokluğunu hissetmiyorsun.
Tarzı,düşünceleri,esprileri hatırlanan,sevilen,unutulmayan insanlardan olmak dileğiyle..
