İnsanlara yakın olmaktan korkuyorum artık.Arkadaş olmaktan,sevmekten.Hayat insanı ne hallere getiriyor, 10 sene önce bana çok uzak gelen şeyler şimdi hayatımda.Anlam veremediğim cümleler hep dilimde.Hayat böyle işte pratikte anlamsız, teoride acımasız.

Kendime çok mu değer veriyorum yoksa yeterince değer vermediğimden mi,yoksa sütten ağzım yandığından yoğurttan korktuğumdan mı bilemedim.Bunun sonunda ben üzülürüm diye arkadaş olmaya korktuğum insanlar var.Eskisi gibi maceracı değilim galiba, temkinli davranıyorum, ne olursa olsun yaşamaya değer diyemiyorum,risk alamıyorum.Olgunluk bu mu?? Üzülürüm aman canım sıkılır diye 'ne Şam'ın şekeri, ne arabın yüzü' diyorum.Bencillik mi? İnsanlardan uzak kalıp,kendini soyutlamak nereye kadar.

Kendimi değiştiremem ki..

SEvgili bloğum,
SEni çok seviyorum iyi ki varsın,bunu yazmak üşenmedim giriş yaptım.
Çok yakında güzel yazılarla burda olucam..

pazar sukünetiyle

Sevgili günlük,
Günler çok hızlı geçiyor,günler izin günsüz ve çalışarak geçiyor,günler kilo alarak geçiyor,günler bir şöyle bir böyle geçiyor..
Zaman çok hızlı akıyor ve beni korkutuyor.