Öyle karanlık gecelerim oldu ki hiç sabah olmıycak ,hayatım hep öyle devam edicek,hiç bitmeyecek sandım.Kendi hayatımda kendime yer olmadığını hissettim,evimde yatıp uyanmak için dua ettim,günlerce.Tam herşey düzeldi derken,herşey yeniden başladı ve bu şekilde aylarım geçti,yıllar gibi uzun geçen.Geçmez sandığım,bitmez sandığım ne varsa geçti,gitti.Ömrümden ömür götürerek,yaşama hevesimi emerek,çocuk sevincimi yokederek,içten gülüşlerimi çalarak,yüzümde donuk ifade bıraktı.Kendimin elinden tuttum ve devam ettim.
Bugünümün değerini,kendimin kıymetini bilmeyi,hayatımın misyonu haline getirdim.Hangi günlük sıkıntı o karanlık gecelerden beter olabilir ki.Hangi gelişme,bir sabah kara habere uyanmaktan kötü olabilir.Rahat nefes aldığım her ana şükrediyorum,bir de artık eften püften sorunu olan tanıdığımın tanıdığı bile olsun istemiyorum hayatımda.Dinleyemiyorum bile.Kimsenin ne sorunu,ne hayatı zerre umrumda değil,güzel deneyimleriniz,gelişim fikirleriniz,dardaysanız düzlüğe çıkma planlarınız varsa sabaha kadar dinlerim.
Hayatımda hiçbişey şey kusursuz değil,gördüğüm güzel göl manzarasının içinde bile timsah var Allah aşkına,hiçbişey göründüğü gibi değil.Ama neye bakarsan onu görürsün.Benim yolum da böyle.Anlayan anlar,anlamayan anlamaz zira ben bu yolun burasına gelene kadar kimler geldi kimler geçti,bu yolun tek olmazsa olmazı benim
